Reanimaties van kinderen, verhangingen en fatale steekpartijen. Bureau Rotterdam-agent Wouter heeft het in zijn 23-jarige politiecarrière allemaal van dichtbij gezien. “Bij heftige meldingen moet je tegen een stootje kunnen, maar het is minstens zo belangrijk om daarna te praten over wat je aangrijpt.”
“Mijn vader werkte vroeger op de politie meldkamer. Toen ik op de basisschool zat, mocht ik af en toe mee. Dat was natuurlijk reuze-interessant. Uiteindelijk heb ik op mijn 17e gesolliciteerd en ben ik aangenomen. Tijdens het sollicitatiegesprek zei ik al: ‘er lijkt mij niets mooier dan een boef die is aangehouden in de ogen te kijken’. En dat vind ik nog steeds.”
“Ik ben onder andere ME'er geweest, praktijkcoach voor studenten, en ik heb in een speciaal team gewerkt dat zich richtte op problematiek met verslaafden en dealers. Vandaag de dag werk ik als brigadier bij Basisteam Feijenoord en ben ik ook lid van de Technische Eenheid als hoogtespecialist.”
“Vroeger kende de samenleving een ‘wij-cultuur’, dat is langzaam verschoven naar een ‘ik-cultuur’. De maatschappij lijkt daardoor te verharden, waardoor ook de intensiteit van het politiewerk toeneemt. Dit zorgt er bijvoorbeeld voor dat we vaker een wapen moeten trekken dan voorheen. Niet leuk, maar wél het eerlijke verhaal.”
“In ons werk is elke dag anders. Die onvoorspelbaarheid maakt het zo uitdagend. Ik herinner me een melding van een bezorgde moeder. De ex-vriend van haar thuiswonende dochter stond voor de deur, wat haar grote zorgen baarde. Bij aankomst hebben we een gesprek gevoerd met alle betrokkenen. We hebben moeder en dochter gerustgesteld en de ex-vriend weggestuurd. Ik adviseerde de moeder: 'Probeer rustig te blijven, dadelijk krijgt u het aan uw hart.' Ze liep vervolgens samen met haar dochter naar binnen. Toen we even later nét wilden vertrekken, opende de dochter de deur en zei: ‘volgens mij is mijn moeder dood’. Ze bleek een hartstilstand te hebben gehad. Onze reanimatiepoging was helaas tevergeefs. Hoe bizar en triest dit verhaal ook is: ik kijk bijna nergens meer van op.”
“Er zijn natuurlijk verschillende soorten meldingen die indruk maken. Maar voor mij zijn het vooral de incidenten waarbij kinderen betrokken zijn. Misschien omdat ik zelf vader ben.”
“In het politiewerk moet je tegen een stootje kunnen. Het vereist wat ‘eelt op de ziel’. Je kunt namelijk niet alle incidenten tot je laten komen, want daar zou je intern beschadigd van raken. Tegelijkertijd is het in ons vak heel belangrijk om met anderen te praten over gebeurtenissen die je aangrijpen. Want als je dat niet doet, blijf je ermee rond lopen. Gelukkig is daar binnen de politie alle gelegenheid voor. Natuurlijk met collega’s, maar ook met hulp van een psycholoog. Daar heb ik zelf na een heftig incident ook gebruik van gemaakt.”
“Ja. Meldingen die me écht raken bespreek ik met mijn vader en zwager, die beiden een politieverleden hebben. Maar ook met mijn vrouw. We zijn ruim zeventien jaar getrouwd, dus we kennen elkaar door en door. In alle eerlijkheid: ik vertel haar niet álles. Het klinkt misschien heel stom, maar soms moet je iets zelf hebben ervaren om het goed te kunnen begrijpen. Bovendien wil ik haar niet ongerust maken. Gelukkig voelt ze mij feilloos aan. Als ik wat nors ben, vraagt ze: ‘heb je wat heftigs op je werk meegemaakt?’. Ze laat me dan even met rust of vraagt of ik erover wil praten.”
“Met mijn gezin. Ik vond het behoorlijk spannend hoe mijn kinderen (11 en 14 jaar) zouden reageren. Vooral omdat ze op basis van mijn verhalen over het werk al een eigen beeld hadden gevormd. Een soort tekenfilmachtig idee, waarbij papa hele dagen achter boeven aan rent. In de afleveringen van Bureau Rotterdam komt natuurlijk de harde werkelijkheid aan bod. Vooraf hebben we besproken wat er op televisie zou komen. Nadat ik hen gerust had gesteld dat ik niet gewond zou raken -want dat was een voorwaarde-, wilden ze het graag zien. Achteraf vonden ze het allemaal wel meevallen en niet zo heftig. Dus mijn zorgen bleken onterecht, haha.”
“We werken met intekenroosters. Dit betekent dat we met verschillende partners diensten draaien. In de serie was dit Lindsey, maar in de praktijk rouleert dit dus.”
“Omdat we soms grote beslissingen maken, is samenwerking een belangrijk aspect van ons werk. Met Lindsey heb ik een goede klik. We zitten op dezelfde golflengte in de manier van denken en vaak hebben we aan een blik genoeg. Hierdoor gaat de afhandeling vaak soepel en efficiënt. Dat heb ik overigens niet alleen met haar, maar ook met andere collega’s.”
“Dat is moeilijk om in te schatten. Ewout was natuurlijk mee als programmamaker en niet als agent. Hij had daardoor -vanzelfsprekend- een andere agenda. Wat ik in ieder geval heb gemerkt, is dat hij stressbestendig is. Een hele belangrijke eigenschap in ons vak. Verder was het vooral erg gezellig. Hij heeft zeven diensten meegedraaid en dat hadden er van mij veel meer mogen zijn.”
“Als je veel wil betekenen voor anderen, dan is dit een ge-wel-dig vak. Het moet natuurlijk wel in je zitten. Een belangrijke competentie is bijvoorbeeld geduld, maar dat kun je -net als ik- ook nog ontwikkelen tijdens de opleiding en in de praktijk. Verder helpt het als je al een beetje levenservaring hebt, want als agent maak je veel mee.”
Wil jij ook bij de politie? Bezoek een voorlichting of schrijf je in voor de politieopleiding!
Of lees eerst de andere persoonlijke ervaringen van agenten en politiestudenten.
