Veiligheidsadviseur Christina heeft de knoop doorgehakt: zij wordt politieagent. Nieuw is het politiewerk bepaald niet voor deze zij-instromer. Naast de carrière die ze opbouwde als veiligheidsadviseur, besteedde ze de afgelopen tien jaar bijna al haar vrije uren als vrijwilliger bij de politie. Tot het roer écht om ging. ‘Eigenlijk wist ik het al heel lang: bij de politie ben ik echt op mijn plek.’
‘Als kind wilde ik al bij de politie. Mensen helpen vond ik belangrijk, en ook in de familie stond rechtvaardigheid hoog op de agenda. Mijn opa was bijvoorbeeld rechter. Maar al gauw bleek dat agentenwerk voor mij niet geschikt was. Er was in die tijd een minimumlengte en daar zat ik met mijn 1.59 meter flink onder. Ik liet mijn plannen varen, en ging aan het werk in het bedrijfsleven.’
‘Toch kon ik de gedachte om bij de politie te werken niet loslaten. Gelukkig bleek het wél mogelijk om als vrijwilliger aan de slag te gaan. Dat was best pittig, want daarvoor moest ik naast mijn werk door de opleiding en veel tijd vrij maken om de straat op te gaan en diensten te draaien. Twee avonden in de week en je zaterdag inleveren. Als je dan ook nog 32 uur werkt, is de week snel vol. Maar het politiewerk vond ik zó machtig mooi, dat had ik er graag voor over.’
‘In het begin beviel deze combinatie me prima. Een goede baan, een mooi salaris en daarbij het politiewerk. Maar er begon toch steeds vaker iets te knagen. Want hoe belangrijk was mijn bijdrage in mijn baan nu echt? Hielp ik mee om de wereld een beetje beter te maken, in mijn werk als veiligheidsadviseur? Of werkte ik vooral om het bedrijfsresultaat op te krikken? Ik liep vast in mijn werk en miste de energie, terwijl ik van nature een heel energiek persoon ben.’
‘Ik besloot eens goed te gaan onderzoeken waar ik nu echt gelukkig van word. En dat antwoord bleek best voor de hand te liggen. Van het vrijwilligerswerk bij de politie kreeg ik namelijk wél energie. Al stond ik een uur het verkeer te regelen, ik ging lachend naar huis. Hoog tijd dat ik daar werk van maakte – zo belemmerend hoefde die lengte niet te zijn, dat had ik al lang gemerkt. En toen ik er onderzoek naar deed, bleek die minimale lengte-eis al lang afgeschaft. Daar ging ik!’
‘Ik was volledig overtuigd van mijn stap, maar vond het toch spannend. Zou ik er bijvoorbeeld niet enorm op achteruitgaan qua salaris? Dat bleek mee te vallen. De organisatie denkt echt wel met zij-instromers mee. En ook al had ik eerder de opleiding gedaan, ik ging wéér de hele molen in. De selectie, de cognitieve tests, de sporttest, bij de psycholoog langs en ga zo maar door. Natuurlijk ben ik wel ouder dan de rest, maar mij valt vooral op dat dit bij de politie nauwelijks een rol speelt. En ik ben van nature heel leergierig, dus meekomen is geen probleem. Wat me overigens wel opvalt ten opzichte van tien jaar geleden: de begeleiding tijdens de selectie en opleiding is nu veel beter. Dankzij betrokken recruiters hoef je niet overal zelf achteraan. Dat is echt een verschil.’
‘Een van de zaken die ik zo mooi vind aan werken bij de politie, is dat je talenten door de hele organisatie welkom zijn. Zo ben ik communicatief handig en zit ik naast mijn politieopleiding in de redactieraad voor de nieuwsbrief voor politievrijwilligers. Ook help ik mee bij Politiekids, een speciale politieorganisatie voor kinderen die samen met de politie op pad gaan. Je bijdrage is altijd welkom en wordt gewaardeerd. Dat was in mijn vorige werk toch anders.’
‘Dat ik een achtergrond heb in het bedrijfsleven, heeft zeker ook voordelen. Je hebt al een stevige voorraad aan kennis opgebouwd, en al die ervaring kun je als zij-instromer weer inzetten bij de politie. Zo heb ik vanuit mijn werk veel ervaring met webcare, en daar kan de politie weer van profiteren.’
‘Omgekeerd heeft het werken voor de politie mij ook veel gebracht. Mijn ‘zachte eigenschappen’ heb ik in het politiewerk veel meer kunnen ontwikkelen. Mensen denken wel eens dat een agent ‘hard’ moet zijn, maar empathie en inlevingsvermogen zijn veel belangrijker. Ik heb mijn mondje wel bij me, maar bij de politie heb ik geleerd om eerst echt te luisteren. Is dat idealistisch? Welnee, dat is de dagelijkse praktijk.’
‘Voor de toekomst liggen er nog veel mogelijkheden open. Zo zou ik graag bij de recherche willen, het liefst bij de AVIM* (Afdeling Vreemdelingen Identificatie en Mensenhandel) afdeling Handhaving, Toezicht & Identificatie. Daar liggen veel complexe vraagstukken, zeker op het gebied van wetgeving, en daar houd ik van. Na tien jaar op straat wil ik graag de diepte in. Er is nog meer dan genoeg te doen, en ik ben ontzettend blij dat ik deze keuze heb durven maken.’
Ook agent worden? Check hier de vacatures of maak hier direct een vacature-alert aan.
*Werken als rechercheur bij AVIM is alleen mogelijk als je in het bezit bent van een politiediploma. Check hier de vacatures.
