Juist bij de politie is het zaak om te laten zien dat er ruimte is voor iedereen. Wie je ook bent, welke kleur je hebt en wat je seksuele oriëntatie ook is. Agent Puck maakt zich sterk voor inclusiviteit: ‘Ik heb zelf gemerkt hoe belangrijk het is om te kunnen zijn wie je bent. Het begint allemaal met elkaar écht begrijpen.’
‘Ik kwam rond mijn vijftiende tot de conclusie dat ik op vrouwen viel. Dat nieuws werd door mijn ouders goed ontvangen, maar voor het meisje op wie ik verliefd werd, was het geen optie om iets met mij te beginnen. Zij werd christelijk opgevoed en was ervan overtuigd dat ze met een man hoorde te eindigen. Dit verhaal kent overigens wel een mooie afloop: tien jaar later kon ze uiteindelijk toch met mij zijn en hebben haar ouders aan het idee kunnen wennen. Heel bijzonder, omdat zij vanuit hun geloof en cultuur op een conservatieve manier over homoseksualiteit denken.’
‘Dat begon met een scriptie. Ik werk nu sinds 2015 bij de politie en heb de afgelopen jaren de politieopleiding op hbo-niveau gevolgd om me meer te verdiepen. Mijn eindscriptie ging over diversiteit en inclusiviteit binnen de politie. Wat mij opviel, is dat deze thema’s zeker de aandacht hebben én dat er nog veel in te ontwikkelen valt. Zowel binnen de politie als buiten op straat. Alleen als racisme en seksisme intern wordt aangekaart, kun je dat ook uitdragen naar de burger. Daarom moeten we werk maken van goed naar elkaar leren luisteren, leren elkaar te begrijpen en te respecteren.’
‘Bijvoorbeeld door niet te snel je oordeel klaar te hebben. Dat is iets wat ik zelf ook aan het leren ben. Als agent moet je nou eenmaal vaak snel tot een oordeel komen om een situatie in te schatten en snel te kunnen handelen als dat nodig is. Maar soms moet je ook even een andere bril kunnen opzetten. Vroeger vond ik altijd overal iets van. Esther vond dat lastig - door haar achtergrond en haar werk als journalist, is zij veel genuanceerder naar andere mensen en andere culturen gaan kijken. En zij heeft ook mij daar bewust van gemaakt. Ik merk dat dat een positieve uitwerking heeft op mijn werk.’
‘In sommige culturen gaan mensen bijvoorbeeld hard schreeuwen als ze in de rouw zijn of als er iemand is overleden. Een ander denkt misschien: die is niet voor rede vatbaar. Terwijl het op zo’n moment gewoon een cultureel verschil betreft, het anders uiten van je emoties.
Bij huiselijk geweld kan dat dan weer omgekeerd zijn. Dat de buren het meubilair door de kamer zien vliegen en 112 bellen, maar dat de schone schijn wordt opgehouden als we vervolgens als agenten aan de deur staan: ‘Nee hoor, niks aan de hand.’ In sommige culturen is de schaamte te groot om met onderlinge problemen naar buiten te komen, dat is soms wel eens lastig.’
‘Op Kanaleneiland in Utrecht, de wijk waar ik werk, wonen zoveel mensen van verschillende culturen. Door veel praten en ervaren ga je vanzelf begrijpen waar iedereen vandaan komt en leer je je in iedereen in te leven. Dat is ook echt een karaktertrek van mij: ik moet alles begrijpen, ik kan dat niet loslaten.’
‘Ik denk het wel! Mijn voornaamste bezigheid, de hele dag, is verbinding zoeken. Zowel met een verdachte, een slachtoffer als gewoon een burger op straat: iedereen blijft voor mij een mens met een verhaal. Wat zit er achter die persoon? Wie is deze persoon? Waar komt die vandaan? Hoe komt iemand tot een daad? Contact maken levert zoveel op. Er is zoveel informatie te vinden bij de mensen op straat - als we goed verbinden, kunnen wij ons
