Leroy is actief bij Roze in Blauw, het politienetwerk voor de LHBTIQ+-gemeenschap van gays, transgenders, biseksuelen, interseksuelen queers en anderen in deze community. Bij de politie is plaats voor iedereen, maar ondertussen verhardt de maatschappij wel. Wat doet Roze in Blauw daaraan?
‘Discriminatie wordt bekeurd, dat maken we keer op duidelijk. Maar minstens zo belangrijk is dat wij als politiegemeenschap kunnen laten zien dat ‘anders zijn’ niet bestaat. Dat we allemaal verschillend en gelijkwaardig zijn. Dan moet je als organisatie niet alleen diversiteit uitstralen, maar ook divers zíjn. Als politie is het onze taak om verbinding te zoeken. Als wij als organisatie laten zien dat het niet uitmaakt wat je gender, religie of kleur is, straalt dat ook af op de maatschappij.’
‘Roze in Blauw is het politienetwerk voor de LHBTIQ+-gemeenschap. Lesbische vrouwen, homoseksuele mannen, biseksuelen, transgender-, intersekse of andere personen die te maken krijgen met discriminatie, bedreiging, mishandeling of andere strafbare zaken gerelateerd aan hun seksuele oriëntatie of genderidentiteit, kunnen bij ons melding doen. Ook intern spelen we een rol: we zijn er vanaf de Politieacademie bij om voorlichting te geven, LHBTIQ+-ers waar nodig te ondersteunen, en ook om van hen te leren. We zijn dus beschikbaar voor vragen en hulp binnen en buiten de politie.’
‘De vragen zijn heel divers, gesteld vanuit verschillende achtergronden. Jonge agenten die al uit de kast zijn, stellen bijvoorbeeld vragen over de acceptatie bij de politie. Leerlingen die uit een thuissituatie komen waar weinig begrip is voor LHBTIQ+-ers, proberen meer inzicht te krijgen. Zij maken tijdens onze voorlichting kennis met hoe ‘normaal’ dat ‘anders zijn’ eigenlijk is.
We adviseren ook collega’s in zaken waarbij kennis nodig is uit de LHBTIQ+-wereld. Om je een voorbeeld te geven: een tijdje terug speelde er een zaak waarbij drugs verhandeld werd op Grindr. Dan moet je dus wel weten wat Grindr is, hoe het werkt en welk deel van de Gay-community zich daarop bevindt. Collega’s kunnen dus altijd bij ons aankloppen voor advies.’
‘‘Ik heb zelf alleen maar positieve ervaringen. In de media hoor je soms nog iets over een bepaalde machocultuur bij sommige politie-eenheden. Dat is natuurlijk naar en ik ben er zeker van dat ook dat aan het veranderen is. Op de Politieacademie is er al zoveel aandacht voor gewoon 'mens' zijn en geen 'superman'. Zelf heb ik zulke macho ervaringen dus totaal niet. Alles is bespreekbaar, je kunt iedereen vragen stellen. Bovendien kent iedere agent Roze in Blauw inmiddels. Ik durf echt te zeggen: er is voor iedereen ruimte bij de politie en je bent er superwelkom, wie en ‘wat’ je ook bent.’’
‘In het ideale geval zou Roze in Blauw helemaal niet nodig hoeven zijn – dat is ons uitgangspunt. Maar we zien dat de maatschappij verhardt, ook als het gaat over acceptatie van LHTBQI+-ers. Iedereen vindt ergens iets van, er wordt veel geschreeuwd en te weinig geluisterd. Daar valt nog veel winst te behalen.
Als je veertig keer ‘homo’ als scheldwoord naar je hoofd geslingerd krijgt, dan doet dat pijn. Daar moeten we tegen blijven optreden. Laatst stond er op het station een meneer zijn evangelie te verkondigen. Dat is op zich prima, maar hij kwam vervolgens met een hele waslijst van wie er allemaal wel niet de hel zouden verdienen. Homo’s, transseksuelen en ga zo maar door. Dat is discriminerend en dus hebben we hem opgepakt. Dat is een heel belangrijk signaal: zodra je discrimineert ben je strafbaar en dat heeft gevolgen. Niet voor niets staat er in de grondwet dat iedereen gelijk is. We kregen applaus van de reizigers. Dat raakte me. Inderdaad: tot hier en niet verder.’
‘Juist jonge mensen kunnen het verschil maken binnen de politie omdat ze nog niet alles door een blauwe bril zien. Ze nemen een verse rugzak aan kennis mee en een frisse blik. Die kennis hebben wij nodig en dat moeten we gebruiken. Daarom gaan wij al vroeg met jonge agenten in gesprek en dan kan de vraag ook zijn: wat kunnen jullie óns leren? Dat geeft nieuwe agenten meteen het vertrouwen dat je echt jezelf kunt zijn bij de politie.’
‘Op zo’n evenement als de Pride zijn we er altijd bij, juist om te laten zien dat de politie vooroploopt in de acceptatie van iedereen. Door de coronamaatregelen is dat natuurlijk minder uitbundig dan anders.’
‘Samen met mijn collega wil ik kijken of we iets kunnen veranderen in het cellencomplex. Het geslacht dat in je paspoort staat, is bepalend voor welke behandeling je krijgt. Ben je een man, dan ga je luchten met mannen en word je door een man gefouilleerd. Maar wat nou als iemand in transitie is? Dat hij een vrouw is, in een mannenlichaam? Of andersom? Deze vragen zijn van belang, wij willen dat daar aandacht voor komt. Zo valt er nog steeds flink wat werk te verrichten.’
Ook agent worden en bijdragen aan de verandering? Klik hier en schrijf je in voor de politieopleiding!
