Iemand op heterdaad betrappen bij winkeldiefstal, nog tijdens je politieopleiding: het mooiste dat er is. Hoe zorg je dat je er klaar voor bent? ‘De adrenaline gierde door mijn lijf terwijl we naar de andere kant van de winkelstraat renden. Konden we deze winkeldieven op heterdaad betrappen?’
‘Het was een gemoedelijke koopavond,’ vertelt agent Pascal. ‘Ik was nog in opleiding en werkte aan mijn opdrachten: winkelend publiek op zakkenrollers wijzen, mensen observeren op mogelijk verdacht gedrag. Tot ineens die melding binnenkwam: vermoeden van winkeldiefstal. Een aantal winkeldieven leek op strooptocht door de winkelstraat, en was op dit moment mogelijk actief in de pashokjes van een kledingzaak. Meteen stonden mijn collega en ik op scherp. Werd dit een heterdaad?’
‘Op volle snelheid bereikten we de winkel. De beveiligers van de naastgelegen winkel praatten ons kort bij: drie of vier verdachten binnen, grote hoeveelheden kleding mee de pashokjes in. Ze stonden klaar om ons te helpen, net als twee collega’s van de handhaving. Snel verdeelden we de taken en namen we positie in naast en tegenover de uitgang. Op zo’n moment gaan al je voelsprieten uit. Je zintuigen staan helemaal open, je neemt alles in je omgeving op, bent volledig gefocust. In mijn hoofd herhaalde ik de stappen die ik net uitvoerig had gehad op de Politieacademie: zeggen dat ze aangehouden worden, zeggen waarvoor, vragen of ze gaan meewerken, “Zo niet, dan moet ik geweld gebruiken,” enzovoorts. Je moet het goed doen, want als je bijvoorbeeld vergeet iemand te wijzen op zijn zwijgrecht, kan dat consequenties hebben voor de strafmaat.’
‘Ondertussen gaat het winkelend publiek natuurlijk gewoon door. Niet wetend dat jij daar in de startblokken staat, vragen mensen je gerust: “Agent, ik heb al een tijdje last van mijn buren, wat kan ik het beste doen?” of: “Weet u waar de Appie is?” Ik ben er inmiddels wel achter gekomen hoe belangrijk goed communiceren en schakelen dan is. Want ook de porto blijft je aandacht opeisen met vragen als “Heb jij genoeg zicht?” of “Ze komen er nu aan!”
Ik voelde mijn hartslag versnellen: daar kwamen ze. In een rustig tempo liepen ze langs de kassa, richting uitgang, door de poortjes en… actie! Twee liepen er direct in de armen van collega’s en toezichthouders, een beveiliger voorkwam dat de parkeergarage bereikt werd en de laatste kwam mijn kant op. Ik zag hem kijken: ga ik er links langs of rechts? Gelukkig schatte ik hem goed in op links, waar ik hem bij zijn arm kon grijpen en in één zwaai tegen een wand kon zetten.’
‘Terwijl ik hem uitlegde waarom hij werd aangehouden en wat er zou volgen, wenste hij me alle mogelijke ziektes toe. Ik bedankte hem vriendelijk en wees hem op het feit dat hij beter zijn mond kon houden, voor hij ook nog aangehouden zou worden voor belediging. De verdachten werden gefouilleerd, de tassen doorzocht. Er bleek voor honderden euro’s kleding in te zitten; niet alleen van de betreffende winkel maar ook van andere winkels. De tassen waren van binnen geprepareerd om detectiepoortjes te omzeilen – daar zouden onze collega’s van de recherche zich verder over buigen.’
‘Niet om tien uur ’s avonds, maar om half één ’s nachts trok ik tevreden de deur van het bureau dicht. Ik had niet alleen de eerste heterdaad van mijn politiecarrière gehad, maar ook voor het eerst alle formulieren opgemaakt en processen doorlopen. De eerste inbeslagname, het eerste verbaal – natuurlijk kijkt er iemand mee, maar het vergt in het begin wel even tijd.
Met een goed gevoel stapte ik mijn bed in. Als je zo’n stel brutale dieven op heterdaad kunt betrappen, neem je de verwensingen voor lief. Ze komen aan iemands brood, zo’n winkelier staat daar zijn centen te verdienen en dit had voor hem een grote strop kunnen worden. Ze moeten met hun handen van andermans spullen afblijven. En als ze dat toch niet kunnen laten, is het goed dat wij er zijn. Het was een mooie dienst.’
