Dyslexie en ADD: pas tijdens haar opleiding bij de politie kwam Bureau Hofstad-agent Cassy erachter dat dát dus was wat haar zo onzeker maakte. Nu is ze een voorbeeld van doorzettingsvermogen en groei voor anderen. ‘Gaat het bij jou ook niet vanzelf, kijk dan naar mij: niet zomaar opgeven, mij is het ook gelukt!’
‘De wens om agent te worden zat er al vroeg in. Het leek me een prachtig beroep, maar toch ben ik eerst iets anders gaan doen. Ik durfde de stap nog niet te zetten, dacht dat het niet voor me weggelegd zou zijn. Mijn onzekerheid zat me in de weg. Maar lekker fysiek bezig zijn trok me zeker wel, dus ben ik een sportopleiding gaan doen om vervolgens fitness- en zwemles te gaan geven. Daarna ben ik verder gaan leren, een opleiding Sociaal Pedagogisch Werk. Met dat diploma op zak ging ik vervolgens werken in de kinderopvang. Heel erg leuk, dat heb ik een paar jaar gedaan, maar ergens ging het wel knagen. Blijf ik dit de rest van mijn leven doen? Of durf ik toch de stap te nemen om me aan te melden bij de politie?’
‘O, dat zeker niet, maar het feit dat ik inmiddels wat ouder was en meer levenservaring had, was net genoeg om te denken: “Nu of nooit.” Maar die onzekerheid bleef een issue hoor. Bij iedere stap in de selectieprocedure was er dat stemmetje in mijn hoofd dat zei: “Ik zal het wel niet gehaald hebben.” En toch kwam ik er iedere keer weer doorheen.’
‘De politieopleiding is me bepaald niet komen aanwaaien. Ik moest er erg hard voor werken en merkte dat ik moeite had om me te concentreren. Vooral de kennisvakken waren een obstakel, die heb ik vaak meerdere keren moeten doen. Er leek toch wat meer aan de hand te zijn dan alleen maar onzekerheid - die onzekerheid kwam misschien echt ergens vandaan. In overleg met mijn docent heb ik me toen laten testen. En toen bleek dat ik vol op dyslexie en ADD scoorde.
Voor mij viel toen wel het kwartje: geen wonder dat leren me moeilijk afging! Dat had niets te maken met dom zijn ofzo, dus die onzekerheid kon ik laten varen. Het leerprobleem was er niet mee opgelost, maar ik wist nu wel waar het aan lag. Ik heb toen een modus gevonden om daar mee om te gaan. Voor mij was dat heel veel herhalen, zo kon ik de leerstof toch onthouden. Ik heb uiteindelijk een half jaar langer over de politieopleiding gedaan, maar ik heb me er echt doorheen geknokt. Dat maakt dat diploma ook heel waardevol voor mij. Ik kan nu ook aan andere mensen bij wie het niet vanzelf gaat laten zien: niet zomaar opgeven, mij is het ook gelukt!’
‘Zeker. Er was een docente die al snel doorhad dat ik moeite had om de stof op te nemen en met haar ben ik gaan zitten om daarvoor oplossingen te bedenken. Ook mijn praktijkbegeleiders en collega’s van Bureau Loosduinen, waar ik mijn opleiding heb gevolgd, hebben me enorm geholpen om de opleiding af te ronden.
Eigenlijk is iedereen bereid om met je mee te denken, extra tijd te investeren en hulpmiddelen in te zetten. Als er vertrouwen is dat jij geschikt bent voor een baan als agent, dan helpt iedereen op de opleiding mee om dat voor elkaar te krijgen.’
‘Als ik dat uniform aandoe, dan verdwijnt de onzekerheid, dat is het mooie. Mijn collega’s zien mij dan ook helemaal niet als onzeker, maar juist als een vrij directe dame die haar mondje bij zich heeft. Ik ben op mijn best als ik op straat aan het werk ben. Misschien wel omdat er dan meer een beroep wordt gedaan op je inlevingsvermogen en flexibiliteit. De theorie in mijn hoofd krijgen ging dan misschien niet zo makkelijk, maar met mensen buiten in de ‘echte’ wereld ben ik op mijn best. Iedere situatie is anders en vereist weer een eigen aanpak.’
‘Een goed voorbeeld is een van mijn eerste nachtdiensten. Ik zat nog in de opleiding en in die nacht kwamen er heel wat noodsituaties voorbij. Ik deed mijn eerste reanimatie, we gingen op een melding over een schietpartij af en hadden te maken met iemand die van een flat was gesprongen. Dan komt er flink wat op je af en is het zaak dat je er volledig staat en je werk doet. Dan is er geen plek voor onzekerheid.
Een ander voorbeeld dat ik niet meer gauw vergeet, is een slechtnieuwsgesprek in het ziekenhuis. Er was een man verongelukt bij een verkeersongeval. De kinderen die naar het ziekenhuis kwamen, hadden echter van hun moeder gehoord dat papa zijn arm had gebroken. Zo moest ik ze in het ziekenhuis het slechte nieuws vertellen, terwijl ik dacht dat de moeder ze al had ingelicht. Dan moet je snel schakelen en goed je werk doen, hoe lastig zo’n situatie ook is. Supermoeilijk natuurlijk, helemaal als er ook nog kinderen in het spel zijn, maar heel waardevol als je dat toch zo respectvol mogelijk doet. Dan ben ik trots en dankbaar dat ik het zover heb geschopt.’
‘Jazeker, ik wil heel graag bij de ME. Wij komen genoeg in situaties waarin we op een gegeven moment het stokje aan hen moeten overdragen om weer rust te creëren op straat. Ik vind het prachtig om te zien hoe zij de orde weer terugbrengen, het lijkt me mooi om daar onderdeel van te zijn. Dus dat staat zeker nog op mijn lijstje. Mooi toch, van onzeker meisje naar de ME, dat had ik een paar jaar geleden echt niet voor me gezien!’
