Bij de politie werken was voor Jeffry echt een jongensdroom. Uiteindelijk wilde hij niet de straat op om te handhaven, maar juist iets betekenen voor mensen die binnenkomen na een aanhouding. Zo werd hij arrestantenbeveiliger. Een baan waarin hij enorm veel mensenkennis heeft opgedaan. “Iedereen heeft een eigen verhaal.”
“Mijn werk bestaat voor een groot deel uit praktische taken: identiteit controleren, fouilleren en bezoek toegang geven bijvoorbeeld. En er is een zachtere kant. Want je krijgt met de meest uiteenlopende mensen te maken. Met echte criminelen, maar ook jongeren met problemen thuis. Of mensen met een psychiatrische achtergrond. Soms kun je door even te luisteren al veel betekenen.”
“Op een gegeven moment kwam er een meneer binnen die gedreigd had voor een trein te springen. Ik ging met hem praten, hij zat nog heel hoog in de emotie. Blijkt hij in scheiding te liggen, hij mag zijn kinderen niet meer zien. Wordt misschien het land uitgezet. Dan komt het aan op inlevingsvermogen. Doordat je luistert en niet oordeelt zie je kleine dingen veranderen, al kan je het niet oplossen. Na drie dagen mocht hij weg en bedankte hij me voor het goede gesprek.”
“We krijgen veel mensen binnen met psychische problemen. Mensen die zorg zouden moeten hebben, maar het niet krijgen. Die iets strafbaars doen om bij ons binnen te komen, om zich veilig te voelen. In de hoop dat er iets gebeurt met hun situatie. Als medewerker sta je dan een beetje in een spagaat, want we kunnen hun situatie niet veranderen. Het enige wat we kunnen doen is de zorg geven die ze op dat moment nodig hebben.”
“Ik doe mijn werk voor iedereen die hier terechtkomt, maar in het bijzonder voor jongeren. Vaak kunnen die er niks aan doen. Zitten in een gezinssituatie waar er niet op ze gelet wordt. Laatst een kind van twaalf. Nog zo jong dat zijn ouders een stripboekje voor hem meenamen, voor in de cel. Het is mooi als je met zo’n jochie een gesprekje kan voeren, misschien iets kan meegeven waardoor je hem niet een volgende keer weer binnenkrijgt.”
