Bij de intelligence afdeling van de politie houdt analist Anouk zich bezig met de puzzelstukken in haar eerste grote vermissingszaak. ‘De verdachte zei dat hij niet in de buurt geweest was van de plaats delict, maar ons telecomonderzoek liet iets heel anders zien…’
‘Ze zou naar haar werk gaan, maar is daar nooit aangekomen. Haar kleren en een lunchpakketje lagen klaar voor de volgende dag, maar haar bed was onbeslapen. Haar ouders gaven haar op als vermist. Twee dagen later werd haar auto teruggevonden, aan de rand van het kanaal. Haar telefoon en sleutels waren spoorloos. Had ze zichzelf van het leven beroofd? Een ander scenario was er niet echt. Tot er vreemde bloedsporen in de auto werden aangetroffen. En we bij de afdeling Intelligence van de politie haar telefoongegevens onder ogen kregen. Want daaruit bleek dat ze de avond voor haar verdwijning veel contact had gehad met haar oom. En dat haar telefoon zich weliswaar had bevonden in het gebied aan het kanaal waar al dagen gezocht werd, maar zich daarna verplaatst had naar een natuurgebied in de buurt. Wat was hier gaande?’
‘De recherche zocht de oom direct op voor een verhoor in de TBS-kliniek, waar hij zijn laatste weken uitzat. Ja, hij had contact gehad met zijn nicht over wat spulletjes die hij aan haar zou verkopen. Maar gezien had hij haar niet: “Ze werken hier met een pasjessysteem, ik kan er niet eens uit.” Het Intelligence-onderzoek vertelde ons iets anders. Niet alleen vonden we in de telefoon van de oom een bericht: “Wil je mij ophalen, dan gaan we een pakketje wegbrengen en krijg je wat geld.” Maar ook bleek deze telefoon zich die nacht verplaatst te hebben van de TBS-kliniek naar het natuurgebied.’
Benieuwd of het intelligence-werk iets voor jou is? Check het hier!
‘Vervolgens ging het heel snel. Een speurhondenteam werd ingezet. Dankzij de zendmastgegevens kon ik heel gericht aangeven waar gezocht moest worden. En binnen vijf minuten werd ze gevonden, op korte afstand van de parkeerplaats – diep onder takken, bladeren en grond verstopt. Een kippenvel-moment was het – toen, en nu ik erover vertel nog steeds. Zulke zaken, zo’n onschuldig slachtoffer, ouders die in onwetendheid zijn: daar doe ik het voor. Dat je die puzzel kunt oplossen, dat vind ik het allermooist aan het werk in de intelligence.’
‘Om intelligencespecialist te worden bij de politie, moet je nieuwsgierig en kritisch zijn, info kunnen combineren. Je maakt bijvoorbeeld een tijdlijn en relatieschema’s: wat is wanneer gebeurd, met wie heeft het slachtoffer contact gehad, hoe zijn de banden met deze persoon, wat vertellen vrienden daarover? Wie is wanneer van huis vertrokken? Zit een slachtoffer of verdachte al in het systeem omdat hij of zij getuige was in een andere zaak, eerder aangifte deed? Zijn er eerder meldingen geweest op dit adres? En wat laten camerabeelden zien? Je hebt beschikking over ál die informatie en jij gaat structuur aanbrengen in die hele brij. Daar komen adviezen uit voort voor het rechercheteam. “Jullie zoomen nu heel erg in op verdachte A, maar wij zien hier aanleiding om ook eens naar verdachte B te kijken.” Zo brengen we niet alleen nieuwe sporen aan het licht, maar helpen we ook tunnelvisie voorkomen. Het is dus belangrijk dat je een creatief én gestructureerd type bent. Ik hou van een opgeruimd huis en ook van een opgeruimd onderzoek. Daarvoor moet je wel eerst door de chaos heen. En vaak ook nog snel – iedereen wil iets van je.’
‘Mondig zijn is ook belangrijk voor intelligence werk. Je moet je product kunnen verkopen, zorgen dat ze de informatie uit jouw analyses meenemen, een camera ophangen op een plek die jij als belangrijk aanmerkt. En wel op basis van argumenten – je leert je verhaal goed te onderbouwen. Privé kan ik best een flapuit zijn, maar op het werk redeneer ik heel doordacht. Het gevolg is dat die tegenspraakrol die wij hebben, steeds meer gewaardeerd wordt.’
‘Later bleek uit het verhoor van een mede-cliënt dat de oom de kliniek ’s nachts via het raam was uit- en weer ingestapt. Uit het DNA-onderzoek op haar lichaam, een mes dat gevonden werd en sporen op de kleding, bleek dat hij haar waarschijnlijk heeft verkracht en gewurgd. Hij heeft nooit bekend.’
‘Je moet er wel tegen kunnen. Het is niet dat ik elke week zo’n vreselijke zedenzaak voor mijn kiezen krijg – we werken ook veel aan drugszaken, overvallen. Maar je krijgt heftige dingen te zien – en ik bekijk altijd alles. Oók alle foto’s van de schouw. Je kunt niet denken: “Dat ene verhoor van dat meisje dat jarenlang verkracht is door haar vader, lees ik maar even niet.” Wat mij daarbij helpt, is mijn rechtvaardigheidsgevoel. Dat ik eraan bijdraag dat onrecht niet ongestraft blijft. Ik wil dat het recht zegeviert. Daarnaast ben ik van nature een blij persoon. Aan het eind van de werkdag trek ik de deur dicht, leg ik het werk naast me neer en ga ik een biertje drinken op het terras.’
Praten over zelfmoordgedachten kan anoniem: chat via www.113.nl, bel 113 of bel gratis 0800-0113
.png){kind=avatar}