Wijkagent zijn is Joyce van Bureau Arnhem op het lijf geschreven. ‘Je kunt net even wat dieper graven als er iets aan de hand is, echt contact maken met mensen.’ In de Arnhemse volkswijk Klarendal voelt ze zich dan ook helemaal thuis: ‘Mensen noemen me weleens de wijkzuster hier. En ja, dat voelt als een compliment!’
‘Dat klopt. Ik ben al jaren als wijkagent actief op Instagram. Dat is eigenlijk begonnen met mijn eerste wijk, de Korenmarkt. Dat is hét horecacentrum van Arnhem, dus dat trekt flink wat publiek. Via Instagram verzamelde ik met mijn werk daar binnen no-time flink wat volgers, waardoor ik een enorm netwerk kon bereiken. Inmiddels zijn het er bijna 8.500. Dat is natuurlijk fijn, want als wijkagent is het van belang dat je toegankelijk en goed bereikbaar bent, dat mensen weten wie je bent.’
‘Tijdens horecadiensten kwamen veel jongeren gewoon spontaan even een praatje maken omdat ze me al kenden via Insta. Zo creëer je gemakkelijk binding met de jeugd en ben je snel op de hoogte als er iets aan de hand is. Social media heeft voor agenten ook heus wel nadelen, zoals altijd maar gefilmd worden als er wat gaande is. Maar als je het zelf inzet, kan het ook een positieve kracht zijn.’
‘Ik ben nu veertien jaar agent, waarvan de laatste acht jaar als wijkagent. Daarvoor werkte ik op de noodhulp. In de basis doe je natuurlijk hetzelfde werk, maar als agent op de noodhulp ben je meer ad hoc bezig. Er is iets aan de hand, je gaat erop af en doet je best om het op te lossen. Als wijkagent ken je de achtergronden, weet je om welke mensen het gaat, wat voor zaken er spelen in jouw wijk en heb je meer tijd om je in te leven in een wijk. Je zou het zo kunnen zeggen: op de noodhulp plak je een pleister en ga je weer door, als wijkagent kun je ook de oorzaak aanpakken.’
‘Ik werk nu alweer een aantal jaar in Klarendal, een echte volksbuurt. Daar wordt de politie niet altijd vertrouwd. Het helpt dan als ik erbij ben: mij kennen ze al, waardoor er meer vertrouwen is en mensen je vaak meer durven vertellen. Dat merk je bijvoorbeeld bij burenruzies, of bij huiselijk geweld. Je kent de wijk, de mensen vaak ook al, weet van hun achtergrond, waardoor je mensen beter kunt helpen. Er is soms veel leed achter de voordeur. Als je dan als agent wordt vertrouwd, gaan die deuren eerder open.’
‘Een van de zaken die me altijd bij zal blijven heeft inderdaad te maken met gedwongen prostitutie. Een jong meisje was in handen gevallen van een loverboy. Ze wilde daar met niemand over praten, uit angst voor de gevolgen. Gelukkig kon ik toch haar toch bereiken. Praten, contact blijven houden, oplossingen bespreken, ga zo maar door. Pas na een half jaar voelde ze zich veilig genoeg om aangifte te doen tegen deze loverboy, en hebben we haar uit die wereld kunnen halen. Nu gaat het supergoed met haar, we kletsen regelmatig nog even en ze kwam zelfs een lief cadeautje op het bureau brengen.’
‘Dat is een beetje de kerntaak van een agent: ook laten zien wie jij bent, wat je doet en waar je voor staat. Burgers hebben soms niet een heel realistisch beeld van wat een agent zoal doet. Daarom ben ik een aantal jaar geleden begonnen met de Kinderdag in Arnhem. In mijn vrije tijd, met collega’s van de brandweer en ambulance, kinderen kennis laten maken met de politie. Zie het als een soort van leuke open dag. Zo krijgen mensen al vanaf jonge leeftijd kennis mee. Wat zijn dat voor mensen, agenten? En wat kunnen ze voor ons betekenen? Die dagen worden altijd erg op prijs gesteld.’
