Als wijkagent sta je dicht bij de mensen uit de buurt. En laat dat nou precíes zijn waar waarnemend wijkagent Auke goed in is. Niet voor niets is hij dan ook aan het solliciteren om ‘echt’ wijkagent te worden. ‘Ik heb zoveel ellende gezien – ik wil mensen helpen. Ruim vóór die ellende hun leven in sluipt.’
‘Bij ons thuis werkte iedereen vroeger in de zorg. Mijn vader in de psychiatrie, mijn moeder met verstandelijk beperkten. En zelf vond ik er mijn eerste bijbaan: als beveiliger in een instelling. Mijn taak was om mogelijk agressieve cliënten fysiek te begeleiden. Dat was mijn eerste confrontatie met hoe verschrikkelijk ongelukkig mensen zich kunnen voelen, hoe ontspoord ze kunnen zijn. Ik heb meegemaakt dat een van de cliënten zich opsloot in zijn kamer en die kamer vervolgens in de fik stak – hoe wanhopig moet je dan zijn? Wow, dat kwam binnen zeg.’
‘Daar besloot ik al: ik wil daar iets aan doen. Ik wil het verschil maken. Middenin de maatschappij staan. En ik dacht dat ik in die instelling al veel gezien had, maar ik wist nog niet half wat ik later zou tegenkomen in mijn werk als agent. Op straat en in de wijk, daar leven de grootste ‘zorgenkindjes’. Mensen die zijn opgenomen, die hebben in elk geval hulp. Maar er zijn zoveel mensen die achter hun eigen deur zorgen en problemen hebben. Ik herinner me bijvoorbeeld een extreem zwaarlijvige man, die in drie weken tijd zijn stoel niet verlaten had. Omringd door rotzooi, in zijn eigen uitwerpselen, zat hij weg te kwijnen. Er waren twee brandweerteams, twee politie-eenheden en twee ambulancemedewerkers nodig om hem naar buiten te krijgen.’
‘En daarom laat ik elk jaar in november dus mijn snor staan. Om geld in te zamelen voor ‘Movember’. Zodra ik hoorde dat ze daarmee ook aandacht vragen voor mentale gezondheid, ging er bij mij iets aan. Inmiddels heb ik ook al drie collega’s zo gek gekregen om mee te doen. Samen vormen we ‘Team Bromsnorren’. We gaan ongetwijfeld weer heel wat opmerkingen naar ons hoofd krijgen – voor mij het moment om mijn betaallink of collectebus erbij te pakken. Want grappen maken mag, maar daar moet wel voor betaald worden. Zo heb ik vorig jaar toch mooi ruim duizend euro opgehaald. Daar willen we dit jaar overheen!’
‘Er zijn mensen met zo’n belabberde kwaliteit van leven, die zo in de rats zitten, van het kastje naar de muur gestuurd zijn zonder de juiste zorg, die het niet meer zien zitten, soms hersenproblemen hebben of andere aandoeningen – als ik al een klein glimpje hoop kan zijn in zo’n zwart leven, heeft het voor mij zin. Het nare is: als wij komen, is het vaak al veel te laat. Dan komt er een melding van een van de buren, die al drie weken niks gehoord heeft van de buurman en geen contact krijgt. Of die juist meldt dat er iemand tollend en tierend over straat gaat, of op de brug staat. Je zou dat liever vóór zijn. En dat vind ik het mooie van het werk van een wijkagent: die belt veel makkelijker al eerder een keer aan: “Hoe gaat het hier eigenlijk?” Je wilt niet weten hoeveel noodhulpmeldingen daarmee voorkomen worden!’
‘Gelukkig kun je in dit vak ook op andere manieren anderen helpen. Ik heb bijvoorbeeld anderhalf jaar bij een bureau gewerkt waar we politiestudenten begeleidden. Mooi werk: ze deden er hun eerste verkeerscontroles, zetten de eerste stappen op straat, voerden de eerste bekeuringsgesprekken en hadden de eerste kennismaking met de noodhulp. Ik heb best wat meegemaakt met die studenten – geweldig om ze bij die eerste ervaringen bij te staan.
‘Het leuke bij de politie is: als je wat minder van het praten en zorgen bent, dan zijn er ook tig mogelijkheden. Je kunt zoveel doelen stellen, zoveel kanten op. Dus als jij overweegt je ook in te schrijven voor de politieopleiding, dan zeg ik: meteen doen! Ik werk hier nu negen jaar en mijn doel voor de toekomst is ooit les te gaan geven op de Politieacademie. Dus wie weet komen we elkaar nog eens tegen!’
Heb jij ook last van zelfmoordgedachten? Praten lucht op en kan anoniem: chat via www.113.nl, bel 113 of bel gratis 0800-0113.
