Klaar met die politietests! Tamara zit eindelijk niet meer met zweethandjes – zij heeft de complete selectieprocedure voor de politieopleiding net achter de rug en is inmiddels gestart op de Politieacademie. Hoe heeft zij de selectie ervaren?
‘Twee dingen: eerst die online tests. Het is zo gek. Je hebt nog niemand gesproken, ze kennen jou nog niet, je weet niet wat er van je verwacht wordt. Je gaat er blind in: kan ik het wel? Mag ik straks verder? Natuurlijk heb ik vooraf wel info over die tests opgezocht, maar je leest op elke site iets anders. Ik heb al het oefenmateriaal voor de online tests van kombijdepolitie gebruikt. Maar sommige oefenitems vond ik heel makkelijk, andere juist weer heel moeilijk. En het blijven oefenitems hè. Ik had geen idee of ik goed voorbereid was of niet.’
‘Het intakegesprek. Het is de eerste keer dat je echt een gezicht gaat zien. Dat ze jóuw gezicht zien. Vooraf hebben ze alleen maar dat piepkleine tekstje van 500 tekens inclusief spaties gezien - geen foto’s, geen voorgeschiedenis, niet écht iets over jou als persoon. Bij de intake was ik voor het eerst geen nummer meer, maar echt Tamara. Dat was fijn, maar ook spannend: wat denken ze over me, waar zijn ze naar op zoek, wat willen ze zien, wat verwachten ze - en pas ik daarbij?’
‘De online tests vond ik verschrikkelijk, haha! Ik had weken gewacht op de vraag of ik er überhaupt bij zat. Toen dat bericht eindelijk kwam, bleek ook meteen dat ik die online tests al binnen acht dagen moest maken. Stress! Ik heb snel een pakket gekocht en veel geoefend. Ik had continu alle vragen goed en begreep eigenlijk zelf niet goed waarom. Toen ik de test uiteindelijk moest maken, ging het net zo. Ik kreeg dus steeds moeilijkere opgaven, want de test past automatisch het niveau aan, maar ik bleef toch maar twijfelen over wat ik nou precies aan het doen was. Dus toen mensen om me heen vroegen “Hoe ging het?” had ik geen idee. Vervolgens weer twee weken in de stress. Gelukkig was ik door!’
‘Dat er eigenlijk helemaal niet zo’n grote druk op ligt als ik had verwacht. Ik dacht dat ik me tijdens dat intakegesprek enorm moest bewijzen. Dat ik ze echt moest overtuigen waarom ik bij de politie thuishoor – zóveel mensen melden zich aan, en er zijn niet zoveel opleidingsplekken tegelijk vrij. Maar al snel bleek dat het veel relaxter was dan dat. Ze willen gewoon weten wie jij bent. Ik merkte dat als ik mezelf bleef, rustig bleef, het allemaal prima ging.’
‘Wie ben je, wat wil je, waar kom je vandaan? Hoe zouden je vrienden je omschrijven? Wat doe je met je leven, wat vind je belangrijk, wat heb je op school gedaan? Je vertelt veel over jezelf – en pas daarna komt die vraag over waarom je dan zo goed bij de politie past. Die opbouw maakt het wel makkelijker om jezelf uiteindelijk te moeten ‘aanbevelen’.
‘De intake had die druk al weggehaald. Ik snapte inmiddels: ze willen mij leren kennen als persoon. En ze willen zien of ik als persoon bij de politie pas. Je moet jezelf niet willen veranderen om er maar in te passen - als dat niet past, past het niet. Gewoon jezelf zijn, heb ik dus tegen mezelf gezegd.’
‘Dat vond ik toch ook wel een dingetje! Heb je alles gehaald, krijg je die screening nog. Daarbij moet je zooooveel invullen – je gaat toch gek denken. “Straks blijk ik toch een keer iets gedaan te hebben wat niet mag.” “Straks zeg ik het in het gesprek net anders dan ik heb ingevuld.” Maar ook die stress was nergens voor nodig. Het was zelfs een supergezellig gesprek, alsof ik met een vriendin aan het kletsen was. Het duurde voor mijn gevoel uren, maar toch vloog de tijd. Ze willen ook gewoon checken of jíj veilig bent - zijn er geen dreigingen in je omgeving, hoe open ben je online, wat laat je allemaal zien van jezelf?’
‘De eerste schooldag. Zo’n eerste dag is altijd spannend, maar nu ga ik voor het eerst in mijn leven iets doen wat ik echt wil doen. Wat ik al zo lang wil doen. Als we daar allemaal voor het eerst in uniform zitten zal het wel een besefmomentje zijn: we made it.’
Alles weten over de selectie? Klik dan hier!
