‘Ik ben zijn vader.’ Bam – met twee benen werd ik op de grond gezet, tijdens die open dag. De vijftienjarige jongen was me altijd bijgebleven. Hij stierf onder de handen van zijn stiefvader; toen we binnenkwamen was het al te laat. Zijn moeder wilde absoluut niet dat de biologische vader gebeld werd.’
‘De jongen was geobsedeerd door een online game waarin je zelfmoord moest plegen als je je missie niet volbracht. Hij verhing zich in het trapgat. We reden in de buurt en kregen een melding voor een reanimatie. We vlogen erheen. De stiefvader was de jongen bovenaan de trap aan het reanimeren. Overal lag kots, het ging niet goed, we zagen direct dat het, hoe verschrikkelijk ook, een kansloze missie was.’
‘Zo’n incident is op zich al afschuwelijk. Maar als je je als agent dan ook nog eens niet welkom weet, is het helemaal niet te doen. Er was zoveel emotie, zoveel agressie. Dat voelt heel tegenstrijdig: je doet je best voor dit gezin, maar wordt de deur uitgestuurd. Kalm blijven is het enige wat je kunt doen.’
‘Toch ben ik teruggekomen. De moeder wilde haar kind niet zien, maar de mortuariumbewaarder zei: laat haar alsjeblieft komen. Hij ziet er goed uit. Ik heb zitten lullen als Brugman, kennelijk hadden ze een heel negatief beeld van de politie – maar uiteindelijk ging ze mee. Ik had het mezelf nooit vergeven als ik het niet had gedaan. Achteraf gaf ze aan dat ze zo dankbaar was dat ik had doorgezet. Maar een telefoontje naar de biologische vader kreeg ik er niet door.’
‘Dat hij me trof op die open dag, en eindelijk uit eerste hand kon horen hoe de laatste uren van het leven van zijn zoon verlopen zijn, raakte hem zichtbaar. Twee uur hebben we zitten praten. Zo’n gebeurtenis zit zo diep in je, je kunt het tot in detail navertellen. De man ging weg met tranen in zijn ogen. Ook hij kon nu zijn verdriet verwerken. Het is heftig maar dan denk je: je hebt je werk goed gedaan.’