Meteen een tourniquet aanleggen, is het eerste wat aspirant Peggy denkt als ze hoort dat een man op straat snel en veel bloed verliest. Ze werkt nog maar net bij de politie, het is haar eerste heftige melding. En die vergeet je als politiestudent nooit meer.
‘We hoorden over de portofoon dat er een man op straat zat na een zelfmoordpoging. Als agent moet je tegen een stootje kunnen, maar een heleboel bloed zien is nooit fijn en ik vond het dus best spannend. De man was onder invloed en was er slecht aan toe.’
‘Mijn collega legde een tourniquet aan, terwijl ik de man vasthield. Hij stribbelde erg tegen, waardoor het moeilijk was om ons werk goed te doen. De druk was hoog en we moesten snel handelen. Juist op dat moment waren alle ambulances in de buurt druk met andere meldingen en moesten we afwachten. Volgens mijn coach was er niets aan mij te merken, maar op dat moment voelde ik me even machteloos. Een leven ligt op dat moment letterlijk in onze handen. Ik was echt opgelucht toen ik in de verte toch een ambulance hoorde aankomen.’
‘Terwijl de man op een brancard werd gelegd, besefte ik hoe kwetsbaar we zijn en hoe mooi mijn eigen leven is. Hoe belangrijk het is om volop te genieten, wetende dat er ook mensen zijn die het zo zwaar hebben dat ze geen uitweg meer zien. Ik ben dan ook heel trots en dankbaar dat ik in dit soort situaties kan helpen en dat ik ondanks de spanning in de hectiek mijn werk goed doe. Dat ik een verschil kan maken, soms letterlijk tussen leven en dood.’
Praten over zelfmoordgedachten kan anoniem: chat via www.113.nl, bel 113 of bel gratis 0800-0113
