Wijkagent Cees van politiebureau Arnhem is een bekend gezicht in het centrum van Arnhem. Voor bewoners en ondernemers, maar ook voor criminelen, drugsverslaafden en daklozen. ‘Waarom komen mensen in de ellende terecht, hoe kom je in de criminaliteit? Die vraag houdt me bezig. Dat ik een positieve richting kan aangeven, dat maakt mijn vak zo mooi.’
‘Dat gebeurt gelukkig regelmatig. Met mensen die veel op straat leven, heb je als wijkagent vaak contact. Even een gesprek voeren, een simpele ‘Hoe is het met je?’ of een dieper gesprek. Zo kun je mensen in contact brengen met instanties die ze verder kunnen helpen.
Om je een voorbeeld te geven: een bekende van ons was een onverbeterlijke fietsendief. Die man liep rond met een schaartje in z’n zak en kreeg binnen vijf seconden ieder slot open. Die had dus mijn volle aandacht. Niet alleen om hem te betrappen, maar ook om te zien of we hem uit de criminaliteit konden bewegen. Lang verhaal kort: hij heeft nu een baan en een eigen woning. Dat is toch mooi?’
‘Nee, toen ik in 2014 begon als agent was ik veel meer op zoek naar spanning en actie. Ik startte als agent in een landelijk gebied, maar ik wilde heel graag aan het werk in Arnhem Noord. Daar is altijd wat aan de hand, veel ‘grote stadsproblemen’ en dus veel meer actie. Dat lukte gelukkig en ik heb daar drie jaar noodhulpdiensten gedraaid.’
‘Dat kun je wel zeggen ja. Naast mijn werk in de noodhulp, werd ik ook ingezet om bijvoorbeeld drugsdealers op te sporen en op te pakken. Die loop je in dit werk trouwens ook wel eens toevallig tegen het lijf. Zo waren we een keer bezig om de diefstal van meerdere terrasverwarmers op te lossen en troffen we op de betreffende locatie een compleet drugslab aan. De voldoening is dan groot als je mensen weet te betrappen en vervolgens kunt aanhouden. Er is genoeg actie te beleven, zeker in Arnhem. Soms is er maar een klein incident nodig en de boel staat op scherp.’
‘Toen ik net een paar maanden in Arnhem aan het werk was, ging ik met een meer ervaren collega af op een melding in de Rijnwijk, een kleine volksbuurt. Daar reed een klein jongetje van hooguit een jaar of zes rond op een klein brommertje. Dat kan natuurlijk niet, dus die spraken we aan. Vervolgens kwam zijn vader verhaal halen en die werd zo woest, dat we hem moesten aanhouden. Toen sloeg de vlam in de pan en stond ik samen met mijn collega tegenover zo’n 25 tot 30 agressieve buurtbewoners. Dat was gevaarlijk, er werd gegooid met meubilair en de situatie liep helemaal uit de hand.’
‘De les voor mij was wel heel duidelijk: als het niet goed voelt, meteen extra hulp inschakelen. Die versterking kwam snel. Later hebben we de boel goed uitgepraat met de betrokkenen en is de lucht geklaard. Nog wel een mooi verhaal: de man die we hadden aangehouden was in alle hectiek ook uit onze auto gevlucht. Die kwam zichzelf daarna weer aangeven en de handboeien inleveren. Hoe hij die had uitgekregen, is me nog steeds een raadsel…’
‘Nee, dat maakt eigenlijk niet uit, wij gaan ook nog steeds op meldingen af. Maar als aanspreekpunt in de wijk weet je vaak wel beter wat er speelt. Iedere dag maak je je ronde door de wijk en iedere dag is er weer iets anders aan de hand. Maar we kunnen ook zicht houden op hoe het met de mensen gaat. Zijn er mensen die afglijden? Kunnen we die op het juiste pad houden? Of helpen dat pad weer te vinden? Dat is toch een mooie verdieping van het politievak.’
Ook op zoek naar actie én verdieping? Meld je aan voor de politieopleiding.
Of lees eerst de andere persoonlijke verhalen van agenten en politiestudenten
