Hangjongeren, hangjeugd: de buurtpolitie is er vaak druk mee. Met de aanpak van jeugdagent Dana ging het aantal meldingen van overlast van jongeren drastisch naar beneden. Hoe kreeg ze dat voor elkaar? ‘Je moet ook iets van jezelf laten zien.’
‘De auto uitstappen en het gesprek aangaan. Dat klinkt natuurlijk wel heel simpel, maar als je contact wilt maken, moet je ergens beginnen. En wat mij betreft het belangrijkst: ga dat gesprek ook aan als er niets aan de hand is. Anders kennen ze je alleen maar als corrigerende factor. En laat zien dat je zelf ook mens bent.’
‘Dat was best een klus, de overlast was namelijk flink. Herrie tot diep in de nacht, driften met auto’s, een hoop rotzooi - voor de omwonenden behoorlijk vervelend. Ik ben ermee begonnen om samen met de wijkagenten vaak mijn gezicht te laten zien. Dus ook als er geen melding was. Ik ben van nature al heel geïnteresseerd in jeugd, altijd benieuwd wat er in die koppies omgaat, dus dat helpt wel. Ik stel ze vragen. En vraag ook ‘waarom’? Iedereen heeft een verhaal. Daar kom je alleen maar achter als je ook iets over jezelf vertelt. Wie jij bent als mens. Waarom zouden ze je anders in vertrouwen nemen?’
‘Deze jongeren wilden heel graag een eigen JOP, een jongeren ontmoetingsplek. Maar daar moeten ook de omwonenden mee instemmen. Zoals het op dat moment ging, was die kans vrij klein natuurlijk. Toen heb ik ze voorgesteld om een brief te schrijven naar de bewoners. Vertel eens wie jullie zijn, waarom jullie elkaar graag buiten willen ontmoeten. En zet er een telefoonnummer bij; als jullie overlast veroorzaken dan kunnen ze een appje sturen. Dat idee vonden ze top; ze gingen er meteen mee aan de slag.’
‘Het aantal meldingen ging echt drastisch omlaag. Dat was voor mij ook hét voorbeeld van het positieve effect van contact maken. De jongeren kregen ook mailtjes van de bewoners, dat ze de brief zo waardeerden. Daarbij heb ik meteen contact gelegd met het plaatselijke buurtwerk; die regelden vuilniszakken en een prikker, zodat ze zelf hun troep konden opruimen. Ook hebben we meteen heldere afspraken gemaakt en duidelijke grenzen gesteld over wat wel en niet kan. Ze voelden zich echt verantwoordelijk voor hun ontmoetingsplek. Heel bijzonder om te zien.’
‘Dat is wat er gebeurt als er onderling vertrouwen is. Ik denk dat ze hebben gevoeld dat ik echt geïnteresseerd in ze was als mens. En dat ze mij ook hebben leren kennen. Gewoon, door kleine dingen te delen – dat ik graag motorrijd bijvoorbeeld. Van snoep houd. Toen ik vertelde dat ik ergens anders politiewerk zou gaan doen, hebben ze een prachtig afscheid voor me geregeld, met een zak snoep en een lied. Dat was heel speciaal - bijzonder om zo die waardering te krijgen.’
‘Jazeker, ik vind het fantastisch om met jongeren te werken. Ik werk nu als jeugdcoördinator bij een ander basisteam. Daar kom ik best vaak heftige situaties tegen waarbij kinderen betrokken zijn. Maar ook hier merk ik weer: als er vertrouwen is, kun je veel betekenen. Alleen al de vraag stellen: ‘Hoe gaat het nu met je?’, kan het einde betekenen van verder afglijden, en het begin van herstel. Dan kun je als agent echt het verschil maken in iemands leven.’
