Agent worden was altijd al Kitty’s grote droom. Op haar zeventiende deed ze mee aan de selectie voor de politieopleiding. Maar ze werd afgewezen na het psychologisch onderzoek. Volgens het rapport had ze nog te weinig levenservaring. Twintig jaar later probeerde ze het opnieuw. Toen lukte het wél. Inmiddels is Kitty werkzaam als hoofdagent.
Als jong meisje wist Kitty het al zeker: ze wilde agent worden. Ze begon na de middelbare school zelfs aan een juridische opleiding om nog beter voorbereid te zijn. Toen ze mocht deelnemen aan de selectie, had ze er alle vertrouwen in. Totdat het rapport van het psychologisch onderzoek binnenkwam.
“Toen ik die afwijzing kreeg, viel mijn wereld in duigen. Ik vond echt dat ik er klaar voor was.”
In het rapport stond dat ze nog levenservaring miste. Kitty was het daar toen totaal niet mee eens. Ze voelde zich klaar voor het vak en was boos en teleurgesteld.
Toen ze een paar dagen later een vacature bij een tandarts zag, besloot ze te reageren. Zo begon haar loopbaan in de tandheelkunde. Ze werd opgeleid in de praktijk en werkte uiteindelijk jarenlang als tandheelkundige bij een orthodontist. “Ik heb daar geen moment spijt van gehad. Het is ook mooi om mensen te helpen, maar op een andere manier.”
Toch bleef haar politiedroom altijd ergens op de achtergrond.
Jaren later, bij een verhuizing, vond Kitty het oude rapport van het psychologisch onderzoek terug. Voor het eerst kon ze de feedback echt begrijpen. “Ik las het terug en dacht: die psycholoog had gelijk. Ik wás nog niet klaar voor het vak. Ik had gewoon meer levenservaring nodig.”
Dat moment zette haar opnieuw aan het denken. Ze was inmiddels 37 jaar oud, had een gezin en een carrière, maar besloot het er toch nog één keer op te wagen.
Kitty ging opnieuw door de selectie, met een heel andere blik op zichzelf en het vak. Ze vertelde haar gezin niets over haar nieuwe poging, tot het verlossende bericht kwam: op pakjesavond. “De uitslag kwam als een verrassing voor mijn gezin, maar ze waren ontzettend blij. Ze wisten hoe graag ik dit vroeger al wilde.”
Inmiddels werkt Kitty als hoofdagent en geniet ze volop van het vak. Elke dag is anders. En juist dat maakt het werk zo bijzonder. Ze staat klaar voor mensen in moeilijke situaties, maar pakt ook criminelen aan. “Tijdens mijn stage hielp ik al mee aan het oprollen van een drugslab. Dat vergeet je niet snel.”
Ze vindt het vooral waardevol om mensen te kunnen ondersteunen als ze het moeilijk hebben. Denk aan families die net slecht nieuws hebben gehad, of slachtoffers van geweld.
Naast haar dagelijkse werk zet Kitty zich in voor Roze in Blauw, een team binnen de politie dat LHBTIQ+ personen ondersteunt.
“Ik help bijvoorbeeld transmensen en dragqueens, voor wie de stap naar de politie soms groot is. De politie moet er zijn voor iedereen.”
Wil jij ook agent worden? Laat je dan goed informeren over de selectieprocedure, inclusief het psychologisch onderzoek. Het is geen test om je te laten zakken, maar om te kijken of het vak op dat moment bij jou past. Soms is het gewoon nog niet het juiste moment en dat is ook oké.
Wil je meer weten over de selectie en wat je kunt verwachten? Kijk dan op kombijdepolitie.nl.
‘Een paar dagen later stond er een vacature in de krant: de tandarts zocht personeel. Daar heb ik meteen op gereageerd. Ik dacht: dan maar iets heel anders. Ik werd opgeleid in de praktijk, heb daar het vak van tandheelkundige geleerd en ben jaren later verder gegaan als tandheelkundige bij een orthodontist. Stappen waar ik nooit spijt van heb gehad overigens, ik vond het heerlijk om mensen te kunnen helpen met hun gebit.’
‘Bij iedere politieauto die ik tegenkwam, kreeg ik nog steeds de kriebels. Maar het vlammetje ging pas echt weer branden toen ik twintig jaar later bij een verhuizing het psychologisch rapport van de afwijzing weer tegenkwam. Toen ik dat na al die jaren weer eens las zag ik meteen: die psychologe had me destijds na een gesprek van anderhalf uur helemaal in de gaten! En eerlijk is eerlijk, ik was inderdaad nog lang niet klaar voor een carrière als agent. Ik was nog te eigenwijs, had nog te weinig gezien van de wereld. Ze had gewoon gelijk.’
‘Ja, ik dacht, het is nu of nooit. In die twintig jaar heb ik echt wel het nodige meegemaakt, dat maakt me completer als mens én als agent. Als ik nu niet door de selectieprocedure zou komen, had ik daar prima mee kunnen leven, maar ik wilde nog één keer die droom najagen. Mijn gezin had ik overigens niets verteld. Dus toen de positieve uitslag binnenkwam, op pakjesavond nota bene, was dat wel een verrassing! Niet alleen voor mij, maar ook voor mijn gezin. Ze waren gelukkig heel blij voor me, ze wisten hoe graag ik vroeger agent wilde worden.’
‘Ik heb nog geen dag spijt gehad van mijn beslissing, iedere dag is weer anders. Heel afwisselend en je valt soms van de ene verbazing in de andere. Maar het belangrijkste onderdeel is wat mij betreft dat je er echt voor mensen kunt zijn in tijden van nood.’
‘Op heel verschillende manieren. Zo was ik onlangs bij een familie, waarvan de man zich van het leven had beroofd. Dan kun je enorm van dienst zijn en de mensen begeleiden bij het proces. Het is al vreselijk dat je een geliefde moet missen, dan is het fijn dat er iemand is die je bijstaat. Maar mensen van dienst zijn betekent ook criminelen van de straat halen. Zo was ik nog tijdens mijn stage betrokken bij het oprollen van een drugslab. Dat is natuurlijk wel bijzonder.’
‘Momenteel ben ik ook actief bij Roze in Blauw, een initiatief om de LHBTIQ+ gemeenschap zowel binnen als buiten de politie te ondersteunen. Ik zet me daarbij in voor transmensen en dragqueens, voor hen is de drempel vaak hoog om naar de politie te stappen. De politie moet een veilige haven zijn voor iedereen, daar maak ik me graag sterk voor.’
