Op haar zeventiende werd agent Kitty afgewezen bij de selectie voor de politieopleiding: uit het psychologisch onderzoek bleek dat ze eerst nog wat levenservaring op moest doen. Ruim twintig jaar en een carrière als tandheelkundige verder probeerde ze het tóch nog een keer. Nu kwam ze wel door de selectie: inmiddels is Kitty alweer drie jaar hoofdagent. ‘Ik moest eerst nog wat meemaken van de wereld voordat ik klaar was voor dit vak.’
‘Ja, dat was meteen een duidelijk verhaal. Van kinds af aan wist ik al: ik wil agent worden. Dus alles in mij ging die kant uit. Ik was inmiddels wel begonnen aan een juridische opleiding, puur om zo nog meer aansluiting te vinden bij het vak van agent. Van twijfel had ik geen last; ik wist gewoon zeker dat ik het ging halen. Tot het rapport van het psychologisch onderzoek binnenkwam met de afwijzing. Toen viel mijn wereld wel even in duigen.’
‘In de basis kwam het erop neer dat ik eerst nog wat levenservaring moest opdoen; mijn rugzakje vullen zogezegd. Daar was ik het totaal niet mee eens natuurlijk, ik had heus al wat meegemaakt en vond zelf dat ik al flink wat bagage had verzameld. Ik was boos en heel teleurgesteld. En ik had geen plan B, dus ook geen idee wat ik dan zou moeten doen.’
‘Een paar dagen later stond er een vacature in de krant: de tandarts zocht personeel. Daar heb ik meteen op gereageerd. Ik dacht: dan maar iets heel anders. Ik werd opgeleid in de praktijk, heb daar het vak van tandheelkundige geleerd en ben jaren later verder gegaan als tandheelkundige bij een orthodontist. Stappen waar ik nooit spijt van heb gehad overigens, ik vond het heerlijk om mensen te kunnen helpen met hun gebit.’
‘Bij iedere politieauto die ik tegenkwam, kreeg ik nog steeds de kriebels. Maar het vlammetje ging pas echt weer branden toen ik twintig jaar later bij een verhuizing het psychologisch rapport van de afwijzing weer tegenkwam. Toen ik dat na al die jaren weer eens las zag ik meteen: die psychologe had me destijds na een gesprek van anderhalf uur helemaal in de gaten! En eerlijk is eerlijk, ik was inderdaad nog lang niet klaar voor een carrière als agent. Ik was nog te eigenwijs, had nog te weinig gezien van de wereld. Ze had gewoon gelijk.’
‘Ja, ik dacht, het is nu of nooit. In die twintig jaar heb ik echt wel het nodige meegemaakt, dat maakt me completer als mens én als agent. Als ik nu niet door de selectieprocedure zou komen, had ik daar prima mee kunnen leven, maar ik wilde nog één keer die droom najagen. Mijn gezin had ik overigens niets verteld. Dus toen de positieve uitslag binnenkwam, op pakjesavond nota bene, was dat wel een verrassing! Niet alleen voor mij, maar ook voor mijn gezin. Ze waren gelukkig heel blij voor me, ze wisten hoe graag ik vroeger agent wilde worden.’
‘Ik heb nog geen dag spijt gehad van mijn beslissing, iedere dag is weer anders. Heel afwisselend en je valt soms van de ene verbazing in de andere. Maar het belangrijkste onderdeel is wat mij betreft dat je er echt voor mensen kunt zijn in tijden van nood.’
‘Op heel verschillende manieren. Zo was ik onlangs bij een familie, waarvan de man zich van het leven had beroofd. Dan kun je enorm van dienst zijn en de mensen begeleiden bij het proces. Het is al vreselijk dat je een geliefde moet missen, dan is het fijn dat er iemand is die je bijstaat. Maar mensen van dienst zijn betekent ook criminelen van de straat halen. Zo was ik nog tijdens mijn stage betrokken bij het oprollen van een drugslab. Dat is natuurlijk wel bijzonder.’
‘Momenteel ben ik ook actief bij Roze in Blauw, een initiatief om de LHBTIQ+ gemeenschap zowel binnen als buiten de politie te ondersteunen. Ik zet me daarbij in voor transmensen en dragqueens, voor hen is de drempel vaak hoog om naar de politie te stappen. De politie moet een veilige haven zijn voor iedereen, daar maak ik me graag sterk voor.’
