Voor ze jeugdagent werd, werkte ze tien jaar lang in de gevangenis. De persoonlijke verhalen die ze in al die jaren hoorde, neemt ze mee in haar werk als senior jeugdagent in het centrum van Rotterdam. ‘Het is heel makkelijk om je oordeel klaar te hebben. Maar als je práát met mensen, je verdiept in een ander, kom je erachter dat iedereen een verhaal heeft.’
‘Soms is het nodig hoor, om ‘aan’ te staan bij een vechtpartij. Veiligheid staat natuurlijk voorop en als het gevaarlijk wordt, moet je gewoon direct ingrijpen als agent. Toch probeer ik altijd vanuit rust te werken. Eerst te kijken hoe ik met woorden tot iemand kan doordringen.’
‘Als er een ruzie gaande is, dan is het logisch dat mensen boos zijn. Zelf moet je soms ook eerst even flink boos kunnen zijn voor je kunt praten, toch? Dus ik gun mensen eerst de tijd om even uit te razen. Wel probeer ik meteen te luisteren: wat is het gevoel hierachter? In het gesprek dat volgt, speel ik daarop in. Als iemand zich gehoord voelt, is hij ook beter in staat om te luisteren naar wat jíj zegt. En mee te werken aan een oplossing.’
‘Steelt een jongen in mijn wijk iets, dan probeer ik daar niet meteen een stempel op te plakken. Behalve dat hij een strafbaar feit begaat natuurlijk, en dat consequenties heeft, wil ik weten: waaróm steelt deze jongen? Als ik zijn situatie leer kennen, jongerenwerk erbij kan betrekken, dan kunnen we samen misschien een situatie creëren waarin stelen niet meer ‘hoeft’. Niet iedereen wil praten trouwens. Ook prima.’
‘Het is heel makkelijk om in problemen te denken. Waar mogelijk probeer ik het om te draaien. ‘Overlast’ bijvoorbeeld, zet ik graag tussen aanhalingstekens. Jongens die voetballen op een pleintje, is dat overlast? Of kan ik er ook op een andere manier naar kijken? Als ik in gesprek ga met buurtbewoners en die jongeren zelf, probeer ik ze altijd even in de schoenen van die ander te laten staan. Buurtbewoners eraan te herinneren dat ze zelf jong zijn geweest. Maar ook: die jongens zich laten voorstellen dat ze straks zelf vroeg op moeten om de hele dag te werken. En dus op tijd willen slapen.’
‘Kennen en gekend worden is heel belangrijk in dit werk. Ik probeer mijn gezicht vaak te laten zien, veel te kletsen met de jongeren in de wijk. Ik kan goed met ze levellen, spreek hun taal. Ik weet wie ze zijn, heb hun nummers – als ik ze bel, komt dat niet zo zwaar over. Dat helpt bij het oplossen van problemen. Niet dat alles meteen lukt hoor. Tegen mijn kinderen moet ik ook tien keer zeggen dat ze het tosti-ijzer moeten schoonmaken na gebruik, voor ze het een keer doen.’
‘In mijn werk als senior jeugdagent kom ik veel huiselijk geweld tegen. Daar praat niemand graag over; er hangt veel angst en schaamte omheen. Dus als een vrouw geen aangifte wil doen, dan haal ik niet mijn schouders op, maar probeer ik me in haar situatie te verdiepen. Waarom wil ze dat niet? Ze is bang! Wat kunnen wij bieden als ze bang is? Wat kunnen we wél doen? Zo kunnen we ook zonder aangifte zorgen dat we haar niet laten zitten.’
‘Ik wil het niet te rooskleurig maken. Als wijkagent of jeugdagent heb je tijd voor dit soort gesprekken, in de noodhulp kán dat vaak helemaal niet. En als je in openbare orde-diensten voortdurend te maken hebt met mensen die agressief zijn, willen vechten, je beledigen, strak staan van de drugs – dan bouw je vanzelf wel een driedubbel schild op. Dan móet je wel de hele tijd klaar staan voor actie.’
‘Je neemt het mee als mensen steeds zo agressief op je reageren. Waar dat toe kan leiden, heb ik zelf gemerkt toen ik openbare orde-diensten draaide. In zo’n situatie waar we veel spanning verwachtten, kreeg ik een tik op mijn schouder. Het eerste wat ik riep was ‘Laat me met rust!’ Tot ik nog een tik voelde, mijn naam hoorde roepen en omkeek: was het gewoon een oud klasgenoot die wilde kletsen! Ik schrok van mezelf: zo ben ik helemaal niet. Ook in mijn werk wil ik altijd lol hebben met mensen, babbelen, lachen, gieren, brullen. Die jongen heeft me echt weer even terug bij mezelf gebracht. Dat voorval heeft mij geleerd: oordeel nooit van tevoren over hoe een dienst gaat verlopen. Al ben je ergens al tien keer geweest, de elfde keer kan het anders zijn.’
‘Mijn dochter van 21 is inmiddels ook aan de politieopleiding begonnen. Het belangrijkste dat ik haar meegeef is: blijf jezelf, blijf bij jezelf. Als je net aan de politieopleiding begint, wil je je bewijzen. Maar als je iets niet kunt: zeg het gewoon. Doe je werk naar eer en geweten. Wees wie je bent. Voel je vrij.’
Ook agent worden? Doe de test en check hier of jij de eigenschappen in huis hebt om te werken als agent.
