Bij het forensisch onderzoek bij de politie komt zelden zo’n bijzonder verzoek binnen. ‘Kunt u alstublieft de vingerafdrukken van ons overleden zoontje van het raam halen?’ Forensisch technisch rechercheur Henrieke: ‘Dit wordt een post mortem onderzoek dat me nooit is geleerd.’
Wil je weten wat het werk in de forensische opsporing inhoudt? Klik dan hier.
Forensisch technisch rechercheur Henrieke: ‘Mijn collega René leerde Wendy kennen in zijn werk als wijkagent. Haar zoontje van twee was een paar maanden ervoor overleden. Die vettige vingerafdrukjes op het raam, Wendy kon er geen afscheid van nemen. Konden we iets voor de familie betekenen?
Nu zitten we bij haar in de huiskamer, een beetje nerveus. Is het wel mogelijk om die afdrukken na maanden nog van het raam te halen? Wat als ik iets niet goed doe en ik dit vreselijk verpruts? Bij een misdrijf ben ik daar nooit bang voor. Maar dit is anders….
Wendy vertelt over Lennart, haar jongste zoon. De dag na zijn tweede verjaardag lag hij totaal onverwacht dood in zijn bedje. Bij de zithoek staat een kast. Foto’s van een stralende peuter met een enorme lach, mooie krullen en een beer in zijn armen. Wat dit gezin heeft meegemaakt is onvoorstelbaar.
Wendy trekt het gordijn weg en meteen zie ik de vele afdrukken op het raam. Het raam waarvoor hij vroeger zwaaide, staand op de radiator. Het gordijn is bijna niet meer open geweest, vertelt Wendy. Ze vindt het heel mooi om de vette vingers van haar jongste te zien, maar het is ook zo confronterend. Ze wil de gordijnen weer open doen, de ramen wassen, het licht binnenlaten. Maar die afdrukjes van Lennart, daar kan ze geen afscheid van nemen.
Ik leg haar uit wat ik in forensisch onderzoek kan doen met mijn poeders. De afdrukken zullen heel goed zichtbaar worden als ik met een poederkwast over het raam ga. Wendy knikt, en vertelt dat Lennart helemaal niet op de radiator mocht staan. Ik glimlach en zeg dat het toch best fijn is dat hij af en toe niet luisterde. Ze lacht, en gaat weer bij René zitten.
Vingerafdrukken vinden van volwassenen na drie maanden is geen gemakkelijke opgave. Van deze peuter komen er onder mijn lamp gelukkig vele tevoorschijn. Plotseling blijven mijn ogen hangen: zie ik het goed? Maar ik weet het heel zeker. Lennart heeft niet alleen zijn handjes tegen het raam gezet. Aan iemand die buiten stond heeft hij ook een kusje gegeven. Een kusje op het raam.
Heel duidelijk zie ik de afdruk van zijn lipjes met daarboven een neusje. Ik krijg het warm, ben ontroerd. Wendy kijkt net naar me: ‘Kun je er wat mee?’ Ik wenk haar. Ze loopt naar me toe en ik laat eerst de vingerafdrukjes zien. Dan ga ik opzij met de lamp en laat haar de afdruk van het kusje zien. Ze ziet niet goed wat het is. Het is ook niet heel duidelijk met de lamp en ik kijk natuurlijk met een geoefend forensisch oog. Als ik haar uitleg wat ik zie, zie ik haar gezicht veranderen. Intens verdriet en blijdschap in één uitdrukking. Een cadeautje van Lennart. Een kus.’
‘Als ik naar de dienstauto loop voor de spullen die ik gebruik bij technisch sporenonderzoek, is de post mortem koffer het eerste dat ik zie. Niet nodig nu. Dit is een post mortem sporenonderzoek dat me nooit is geleerd. Ik pak mijn sporenkoffer en ook dat voelt even raar. In deze koffer zit alles om sporen van boeven te zoeken. Nu gebruik ik het om de sporen van een klein overleden boefje te vereeuwigen. Ik haal diep adem. Dit raakt me. Dit is geen werk, dit komt veel dichterbij dan werk. Dat is goed, ik ben ook maar gewoon Henrieke.
Binnen open ik mijn koffer en doe ik wat ik altijd doe. Ik bekijk de afdrukken en de ondergrond. Ik kies het hiervoor geschikte poeder, open het potje, doe een beetje poeder aan mijn kwast en ik breng het poeder aan op het raam. Ongelooflijk hoe vet die peutervingertjes zijn, zelfs na maanden worden de afdrukken meteen goed zichtbaar. Bij de kus poeder ik voorzichtig door. Net zolang tot het raam op peuterhoogte helemaal zilverkleurig is van het poeder. Links van de kus op het raam zie ik een andere afdruk, deze kan ik niet goed thuisbrengen. Wendy ziet dat ik erop schijn met de lamp. Ze kijkt en zegt: ‘Dribbel’. Ik kijk haar vragend aan. ‘Dribbel is de hond, zo stonden ze vaak samen naast elkaar tegen het raam’, zegt Wendy.
Met folies neem ik de afdrukken af. Als ik klaar ben en alle mooie afdrukken van het raam heb gehaald blijft het gordijn open, de zilveren vegen goed zichtbaar. Ik ga op de bank zitten en krijg nog een beker koffie van Wendy. We praten wat en Wendy vertelt over de fotograaf die de folies zal gaan fotograferen. Hij heeft ook de uitvaart van Lennart gefotografeerd. Wendy pakt een boekje. Ik zie foto’s van een dood jongetje met mooie krullen. Wendy laat het boekje zien en vertelt hoe het ging; de dood van Lennart, de dagen erna en de uitvaart. Alles met foto’s erbij. Het raakt me diep.
Dan wordt het tijd om te gaan. Wendy loopt mee naar de deur. Ik wil een hand geven maar Wendy pakt me stevig beet en geeft me drie kussen. ‘Bedankt, dat je dit voor me hebt willen doen, bedankt.’ Ik stamel iets als ‘graag gedaan’. Wat ik op dat moment wel denk maar niet uitgesproken krijg is: ‘Bedankt dat je me in je leven en huis liet en Lennart bedankt dat ik je ouders en broers jouw kus mocht geven.’
Wil je weten wat het werk in de forensische opsporing inhoudt? Klik dan hier.
Henrieke Schoonekamp forensisch onderzoeker